که هرچه رای تو فرمود چرخ فرمان برد

برو زمهر بلرزید و نام یزدان برد

که شکل پروین دست از حسد بدندان برد

که فیض طبع تو ناموس آب حیوان برد

چو نفحۀ لطفت باد در گلستان برد

بنزد لطف تو گر نام در و مرجان برد

که دست خلق تو گوی کرم ز میدان برد

زرشک ها که بر آن کلک گوهر افشان برد

که جز بتو نتوان راه سوی احسان برد

هزار دست فزون از هزار دستان برد

کسی بطوطی هرگز گمان ازین سان برد؟

فروغ چشمۀ خورشید و ماه تابان برد

چو طبع تو سر از اندیشه درگریبان برد

به پای مردی لطفت ز دست غم جان برد

که دانش تو علم بر فراز کیوان برد

فلک بمعول خورشید نقب در کان برد

که زیرکی نبود زیره باز کرمان برد

که ابر نیز سوی بحر تحفه باران برد

که بی طمع نتوان شاعری بپایان برد

ولیک رونق فضلم فضول اقران برد

زغیرتی که فلک بر من پریشان برد

نخست نیست که جانم جفای حرمان برد

پیاده گوی توانم ز خر سواران برد

بطرح اسبی هم می توانم آسان برد

بچیزکی که بتصریح نام نتوان برد

ردیف شعری در موسم زمستان برد

که هر رنجی بر دست از پی آن برد