که جز که با لب خود با کسی نیارم گفت

بگویم و نکنم شرم، نی نیارم گفت

نه آنکه طبع ندارم، بلی نیارم گفت

ز صد هزار غم دل یکی نیارم گفت

ز حد ببردم و یک راست می نیارم گفت

کسی نداند گفتن، ولی نیارم گفت

سزای مدح نیند و هجی نیارم گفت