طراوتی که جهان از دم بهار گرفت

خدایگان شریعت که قاضی افلاک

بحکم آنکه سر سال برستانۀ اوست

صبا که مایه ده طبلۀ ریاحین است

قیامتیست بصحرا که زنده می گردد

چو مردگان که کفن ها بدوش برفکنند

درخت پیری که موی سرش بریخته بود

دم مبارک باد صبا بدو پیوست

به کلّۀ چمن اندر بقرب یک هفته

چو رعد طبل بشارت بزد بیامد ابر

هوای باغ خنک بود و نرگس مسکین

کجاست سیم زمستان ، که خورد زرّ خریف؟

یکی بخاک فروشد یکی بباد برفت

جهان بریشم ساعات روز و شب باهم

چو دید خسرو سیّارگان که کار جهان

برسم خدمت او از برای نوروزی

شبانی رمۀ خواجه را بفصل ربیع

منجّم ار چه ز تقویم هفت سیّاره

چو رای خواجه بدید و کمال تدبیرش

نگاه کرد قضا در حساب هیلاجش