ای دل چو نیست صبر ترا برقرار پای

سهلست پایداری تو در مقام وصل

پرگار وار سر مبر از دایره برون

گر بر سر تو تیغ بود فی المثل چو کوه

پرگار از آن بگرد سر خود همی دود

هر دل که یافت در سر آن زلف مدخلی

سروی بود که جای کند برکنار جوی

جانا ز عشق قامت تست این که سرورا

چشم تو ناتوان و چو یازد به تیغ دست

تا همچو خط بچهرۀ تو سر برآورم

در خدمتت چو سرو بپای ایستم همه

باد صبا به پشتی گلزار روی تو

بلقیس وار پای برهنه ست سرو را

درپای تافکنده یی آن زلف مشکبار

تشریف وصلت ار چه نه اندازۀ منست

زیرا که گر چه جای گهر افسر سرست

گر دست محنت تو گریبان بگیردم

نی نی سزای کفش چوپایست، آن سری

سلطان اهل فضل که خصمش همی نهد

در روی رای او نکشد آفتاب تیغ

با حلم او نیارد کوه بلند سنگ

اندیشه در عبارت خطّش چنان رود

ای سروری که هر که زمین تو بوسه داد

بی دستیاری قلم ناتوان تو

چون نرگسش ز دولت تو تاج برسرست

خود را چو نعل بر رهت افکند ماه نو

چون سر ز جیب نطق بر آری تو، ناطقه

اطراف روم را بنگارد بنقش چین

گر سر برآورد چو کدو با تو بدسگال

در وصف دست تو نتوان رفت سرسری

چون گل درد ز جود تو پیراهن حریر

در گرد عزم تو نرسد برق گرم رو

ابر از بحار دست تو مایه بکف کند

با تند باد قهر تو در عرصۀ وجود

دلگرمی پیادۀ شطرنج اگر دهی

دشمن بدان هوس که گریزد سوی عدم

از بهر بخشش تو بیازید شاخ دست

خصم تو سر ندارد و دادی ز دست نیز

خورشید همچو سایه نهد روی بر زمین

در عطف دامن کرمت زد چو خاک دست

در عهد تو هرآنکه بر آرد چو سر و دست

دریا دلا! ز صدر تو محروم مانده ام

پیریّ و ضعف بنیت و سرمای بس قوی

وقت قیام هست عصا دستگیر من

زین پیش اگر بهرزه دوی سر سبک بدم

آنکو زند ز روی جفا پشت پای من

گر چون عنان فرو نگذاری مرا ز دست

ور دولتیم دست دهد همچو آستین

از یمن همّت تو برآرم چو مور پر

گر چه بدست بوس تو یازد دهان من

پای کرم ز کوی تفقّد مگیر باز

مستغنی است منصب تو از حضور ما

سرمای دی رسید کز آسیب صدمتش

بگریزد از هوای خنک خوار خواردست

شد برگ و همچو چنگل بازست شاخ از آن

از پیر برف خرقه گرفتست از آن شدست

بهمن روانه کرد بر اطراف خیل خویش

پشمینه پوش از پی آن گشت چون بهی

چون موی می شکافد پیکان ز مهربر

گردد چو روی توز کمان پشت پای آن

چون کبک آنکه موزه ندارد هر آینه

هیزم صفت از آنکه مرا حسّ پای نیست

از فتح باب ابر چنان شد گل زمین

بر من بگرید ابر و بخندد بطنز برق

آورد روزگارم در پای و پیش ازین

کار سخن بیک ره در پای و پیش ازین

بر روزگار دست فشانان همی روم

بی پای شعر بنده روان بود خود چو آب

کردم نثار پای تو این درّ شاهوار

سر تا قدم در آتش فکرت بسوختم

عالم نماند تا بچنین شعر هر دمم

در پیش تو به تیغ ببّرم سر زبان

بر موقف توقّع تشریف مولوی

خواهی که راست گردد پشت دوتای من

چون باد مرکبی بمن خاک پای بخش

چون اشتران قافله در صحن بادیه

ترسم که چون دراز شد این شعر هیچ کس

عمرت دراز باد و برین ختم شد سخن