که در گنجینه بودش از سخن گنج

همی زد کوس شاهی، نام تیموس

نمانده آرزویی در دل او

ز پایش تخت را پایهٔ بلندی

ظفر با بند تیغش سخت پیوند

که با او از همه عالم سری داشت

فروزان گوهری از درج شاهی

کنم طبع آزمایی با خیالش

شوم روشن ضمیر از عکس رویش

ز وصفش آنچه در گنجد بگویم

ز بستان لطافت سر کشیده

ز سرو جویباری آب برده

ازو تا مشک، فرق، اما نه چندان

نهاده فرق نازک در میانه

وز او در نافه کار مشک، مشکل

فکنده شاخ گل را سایه در پای

ز شمشاد سرافرازش رسن باز

نهاده از جبینش لوح سیمین

دو نون سرنگون از مشک سوده

نوشته کلک صنع اوستادش

الف واری کشیده بینی از سیم

یکی ده کرده آشوب جهان را

گشاده میم را عقده به دندان

در او گل ها شکفته گونه گونه

چو زنگی بچگان در گل ستانی

در او چاهی پر از آب حیات است

بود گرد آمده رشحی از آن چاه

که هم چاه است و هم گرداب آنجا

به گردن آورندش آهوان باج

گل اندر جیب کرده پیرهن را

کف امیدشان نبسوده گستاخ

عیار سیم، پیش آن، دغل بود

دل پاکان عالم از دعا پر

رگ جان ساخته تعویذبندش

دو ساعد آستینش کرده پر سیم

نهاده مرهمی بهر دل ریش

زده از مهر بر دل ها رقم ها

فزوده بر سر بدری ، هلالی

ز زور پنجه، مه را کرده رنجه

ز باریکی بر او از موی بیمی

کز آن مو بودی اش بیم گسستن

بیا وین سیم دست افشار بشنو!

حصار عصمتش اندیشه را راه

بنای حسن را سیمین ستون است

ولی از چشم هر بی نور، مستور

درآمد از ادب پیشش به زانو

که فیض نوریاب از روی او شد

رخ دولت در آن آیینه بیند

چون او در لطف کس صاحب قدم نیست

که خواهد بود قاصر هر چه گویم

که در هر یک خراج کشوری داشت

همی برد از دل و جان لطف آن، هوش

شدی گنج جواهر جیب و دامن

هزاران عقد گوهر را بها بود

که شد خلخال و اندر پایش افتاد

به زیبا دیبهٔ رومی و چینی

ز زرکش حلهٔ مصری و شامی

نبوده بر تنش جز خلعتی نو

که در آغوش خود دیدی تنش را

پری رویان پرستاری ش کردی

به خدمت روز و شب پیشش ستاده

نه یک بارش به پا خاری شکسته

نداده ره به خاطر این هوس را

سحر چون غنچهٔ خندان شکفتی

وز آن غم خاطرش آزاد بودی

وز این شب های آبستن چه زاید