درین نوبتگه صورت پرستی

حقیقت را به هر دوری ظهوری ست

اگر عالم به یک دستور ماندی

گر از گردون نگردد نور خور گم

زمستان از چمن بار ار نبندد

چو «آدم» رخت ازین مهرابگه بست

چو وی هم رفت کرد آغاز «ادریس»

چو شد تدریس ادریس آسمانی

به توفان فنا چون غرقه شد نوح

چو خوان دعوتش چیدند ز آفاق

ازین هامون شد او راه عدم کوب

چو یعقوب از عقب زین کار دم زد

اقامت را به کنعان محمل افکند

شمار گوسفندش از بز و میش

پسر بیرون ز «یوسف» یازده داشت

چو یوسف بر زمین آمد ز مادر

دمید از بوستان دل نهالی

ز گلزار خلیل الله گلی رست

برآمد اختری از برج اسحاق

علم زد لاله ای از باغ یعقوب

غزالی شد شمیم افزای کنعان

ز جان تو بود بهره مادرش را

چو دیدش در کنار خود دو ساله

گرامی دری از بحر کریمی

پدر چون دید حال گوهر خویش

ز عمه مرغ جانش پرورش یافت

قدش آیین خوش رفتاری آورد

دل عمه به مهرش شد چنان بند

به هر شب خفته چون جان در برش بود

پدر هم آرزوی روی او داشت

جز او کس در دل غمگین نمی یافت

چنان می خواست کن ماه دل افروز

به خواهر گفت: « ...

ندارم طاقت دوری ز یوسف

به خلوتگاه راز من فرستش!

ز یعقوب این سخن خواهر چو بشنید

ولیکن کرد با خود حیله ای ساز

به کف زاسحاق بودش یک کمربند

کمربندی که هر دستش که بستی

چو یوسف را ز خود رو در پدر کرد

چنان بست آن کمر را بر میانش

کمر بسته به یعقوب اش فرستاد

که: «گشته ست آن کمربند از میان گم»

به زیر جامه جست و جوی کردی

چو در آخر به یوسف نوبت افتاد

در آن ایام هر کس اهل دین بود

که دزدی هر که گشتی پای گیرش

دگر باره به تزویر، آن بهانه

به رویش چشم روشن، شاد بنشست

بدو شد خاطر یعقوب خرم

به پیش رو چو یوسف قبله ای یافت

به یوسف بود هر کاری که بودش

به یوسف بود روحش راحت اندوز

بلی هر جا کز آن سان مه بتابد

چه گویم کن چه حسن و دلبری بود

مهی بود از سپهر آشنایی

نه مه، هیهات! روشن آفتابی

چه می گویم؟ چه جای آفتاب است!

مقدس نوری از قید چه و چون

چو آن بیچون درین چون کرده آرام

به دل یعقوب اگر مهرش نهان داشت،

زلیخایی که در رشک حورعین بود

ز خورشید رخش نادیده تابی

چو بر دوران، غم عشق آورد زور