سخن نوباوهٔ بستان عشق است

جهان را یادگاری جز سخن نیست

قلم بر صحنهٔ هستی رقم زد

گشاد از چشمه اش فوارهٔ جود

ز جوشش های این فواره هستند

گه از دیده نم اندوه بارد

وزو گریان شود لب های خندان

به پیرافشانی اکنون شغل گیرم

بخندانم، بگریانم، جهان را

به شیرینی نشانم خسرو نو

کسی دیگر سر آمد سازم اکنون

ز حسن یوسف و عشق زلیخا

به احسن وجه از آن خواهم سخن راند

نباشد کذب را امکان مدخل

اگرچه گویی آن را راست مانند

جمالش از همه خوبان فزوده

ز اول یوسف ثانی ش خوانند

به عشق از جمله بود افزون زلیخا

به شاهی و امیری عشق ورزید

چو بازش تازه شد عهد جوانی،

بر آن زاد و بر آن بود و بر آن مرد

بخواند زین «محبت نامه» حرفی

نیارد بر سر من ماجرایی

وگر اصلاح نتواند، بپوشد