شاهد خلوتگه غیب از نخست

آینهٔ غیب نما پیش داشت

ناظر و منظور همو بود و بس !

جمله یکی بود و دوئی هیچ نه

بود قلم رسته ز زخم تراش

عرش، قدم بر سر کرسی نداشت

سلک فلک ناظم انجم نبود

بود درین مهد فروبسته دم

خواست که در آینه های دگر

روضهٔ جان بخش جهان آفرید

کرد ز شاخ و ز گل و برگ و خار

سرو نشان از قد رعناش داد

سبزه به گل غالیهٔ تر سرشت

شد هوس طرهٔ او باد را

نرگس جماش به آن چشم مست

فاخته با طوق تمنای سرو

بلبل نالنده به دیدار گل

کبک دری پایچه ها برزده

حسن، ز هر چاک زد القصه سر،

حسن، ز هر چهره که رخ برفروخت،

حسن، به هر طره که آرام یافت،

حسن، ز هر لب که شکرخنده کرد،

قالب و جان اند به هم حسن و عشق

از ازل این هر دو به هم بوده اند

هستی ما هست ز پیوندشان