ای درین دامگه وهم و خیال

حق که منشور سعات داده ست

چند سر در ره عادت باشی؟

کرده ای عادت و خو، پردهٔ خویش

لب و دندان و زبانت دادند

تا شوی بر نهج صدق و صواب

نه که بیهود سخن سنج شوی

ای خوش آن وقت که بی فکر و نظر

کوه اگر بر تو کشد تیغ به جنگ

دست خود در کمر آری با کوه

خون لعل از جگرش بگشایی

ور بگیرد ره تو دریایی

جرم سیاره چو گوهر در وی

ز آن کنی همچو صبا زود گذار

هر چه القصه شود بند رهت

یک به یک را ز میان برداری

پا نهی نرم به خلوتگه راز

ور بود تا ارادت ز تو سست

باش پیش رخش آیینهٔ صاف!

شو سمندر چو فروزد آتش!