ای قوی ربقهٔ اخلاص به تو

بحر معنی ز سخن پرگهرست

در بلورین صدف چرخ کهن

سخن آواز پر جبریل است

سخن از عرش برین آمده است

نیست در کان گهری بهتر از این

نامهٔ کون به وی طی شده است

فضل کلک و شرف نامه به اوست

گر نبودی سخن تازه رقم

قلم و لوح به کار سخن اند

به سخن زنده شود نام همه

طبع ما خرم از اندیشهٔ اوست

شب که از فکر سخن پشت خم ایم

حلقهٔ خاتم صدق ایم و یقین

زیر این دایرهٔ بی سر و بن

مدح گویان که فلک معراج اند،

حامل سر ودیعت، سخن است

جلوهٔ حسن ز وصافی اوست

سخن از چشمهٔ جان گیرد آب

آب آن، روضهٔ دین افروزد

ای بسا قفل درین کاخ دو در

لب به افسون سخن آلایند