خارکش پیری با دلق درشت

لنگ لنگان قدمی برمی داشت

کای فرازندهٔ این چرخ بلند!

کنم از جیب نظر تا دامن

در دولت به رخم بگشادی

حد من نیست ثنایت گفتن

نوجوانی به جوانی مغرور

آمد آن شکرگزاری ش به گوش

خار بر پشت، زنی زین سان گام

عمر در خارکشی باخته ای

پیر گفتا که: «چه عزت زین به

کای فلان! چاشت بده یا شام ام

شکر گویم که مرا خوار نساخت

به ره حرص شتابنده نکرد

داد با اینهمه افتادگی ام