ای رقم کردهٔ تو حرف گناه!

وای اگر عهد بقا پشت دهد

گسترد دست اجل مهد فراق

دوستان نغمهٔ غم ساز کنند

وارثان حلقه به گرد سر تو

از برون سو به تو گریان نگرند

هیچ تن را سر سودای تو نه!

پیش از آن کیدت این واقعه پیش

دامن از نفس و هوا در چینی

هر چه بد باشد از آن بازآیی

ز آنچه بگذشت پشیمان باشی

ره به سر حد خطا کم سپری

چند باشی ز معاصی مزه کش؟

ملک، از عصمت عصیان پاک است

نکند طبع ملک میل گناه

چهره پر گرد کن از خاک نیاز!

جامهٔ خود چو فلک زن در نیل!

ز آتش دل شده ام گرم نفس