ای حیات دل هر زنده دلی

چاشنی بخش شکر گفتاران

بر فرازندهٔ فیروزه رواق

تاج به سر نه زرین تاجان

جرم بخشندهٔ بخشاینده

ابر سیرابی تفتیده لبان

گنج جان سنج به ویرانهٔ جسم

دیرپروای به خود بسته دلان

قفل حکمت نه گنجینهٔ دل

مرهم داغ جگر سوختگان

نقد کان از کمر کوه گشای

مونس خلوت تنهاشدگان

تیر باران فکن، از قوس قزح

پردهٔ عصمت گل پیرهنان

خانهٔ نحل ز تو چشمهٔ نوش

لب پر از خنده ز تو غنچه به باغ

غنچه سان تنگدل باغ توایم

هر چه غیر تو رقم کردهٔ توست

چند بر طلعت خود پرده نهی؟

تازه رس قافلهٔ بازپسان،

بانگ بر سلسلهٔ عالم زن!

عرش را ساق بجنبان از جای!

بر خم رنگ فلک سنگ انداز!

رنگ او تیرگی است و تنگی

هست رنگ همه زین رنگرزی

مهر و مه را بفکن طشت ز بام!

پردهٔ پرده نشینان ندرند

کمر بستهٔ جوزا بگشای!

زهره را چنگ طرب زن به زمین!

چار دیوار عناصر که به ماه

مهره مهره بکن اش از سر هم!

آب را بر سر آتش بگمار!

ز آتش قهر ببر تری آب!

باد را خاک سیه ریز به فرق!

نامزد کن به زمین زلزله ها

گاو را ذبح کن از خنجر بیم!

هر چه القصه بود زنگ نمای،

تا به مشتاقی افزون ز همه

نور پاکی تو و، عالم سایه

حق همسایگی ام دار نگاه!

معنی نیک سرانجامی را،

باشد از سایگیان دور شود

آرد از رنگ به بیرنگی روی