لیلی چو ز باغ مرگ مجنون

شد عرصهٔ دهر بر دلش تنگ

افتاد در آن کشاکش درد

تابنده مهش ز تاب خود رفت

بی وسمه گذاشت، ابروان را

تب، کرد به قصد جانش آهنگ

آمد به کمانی از خدنگی

تبخاله نهاد بر لبش خال

چون از نفس خزان، درختان

از خلعت سبز عور ماندند

گلزار ز هر گل و گیاهی

طاووس درخت پر بینداخت

بستان ز هوای سرد بفسرد

شد هر شاخی ز برگ و بر، پاک

از خون خوردن، انار خندان

به گشت چو عاشقی رخش زرد

بادام به عبرت ایستاده

باغی تهی از گل و شکوفه

و آن غیرت گلرخان بغداد

افتاده به خارخار مردن

گریان شد کای ستوده مادر!

یک لحظه به مهر باش مایل!

روی شفقت بنه به رویم!

زین پیش به گفتگوی مردم،

نگذاشتی ام به دوست پیوند

از خلعت عصمت ام کفن کن!

ز آن رنگ ببخش رو سفیدی م!

روی سفرم به خاک او کن!

بشکاف زمین زیر پایش!

نه بر کف پای او سرم را!

تا حشر که در وفاش خیزم،

رو سوی دیار یار دیرین

او خفته به هودج عروسی

بردندش از آن قبیله بیرون

خاکش به جوار دوست کندند

شد روضهٔ آن دو کشتهٔ غم

ایشان بستند رخت ازین حی

گردون که به عشوه جان ستانی ست

زآن پیش کزین کمان کین توز

آن به که به گوشه ای نشینیم

نور ازل و ابد طلب کن!

آن نور نهفته در گل توست

خوش آنکه شوی ز پای تا فرق

هرچند نشان ز خویش جویی

دلگرم شوی به آفتابی

بی برگی تو همه شود برگ

جایی دل تو مقام گیرد

جامی! به کسی مگیر پیوند!

بیگانه شو از برون سرایی!

ز آیینه خویش زنگ بزدای!