طغراکش این فراق نامه

کز بر عرب یکی عرابی

سرزد ز دلش هوای مجنون

بر عامریان گذشت از آغاز

گفتند که: یک دو روز بیش است،

نی دیده کسی ز وی نشانی

برخاست عرابی و شتابان

چون یک دو سه روز جستجو کرد

ناگاه نمود زیر کوهی

شد تیز به سویشان روانه

با آهوکی سفید و روشن

بر بالش خاک و بستر خار

همخوابه چو دیده ماجرایش

گردش دد و دام حلقه بسته

از سینهٔ آهو آه خیزان

کردش چو نگاه در پس پشت

کآوخ! که ز داغ عشق مردم!

شد مهر زمانه سرد بر من

یک زنده، غذا چو من نخورده

بشکست شب صبوری ام پشت

کس کشتهٔ بی دیت چو من نیست

نی بر سر من گریست یاری

نز دوست کسی سلامی آورد

شد شیشهٔ چرخ بر دلم تنگ

تا حشر خلد به هر دل ریش

چون اهل حی این خبر شنیدند

از فرق عمامه ها فکندند

یکسر همه اهل آن قبیله

گشتند روان به جای آن کوه

دل پر غم و درد و دیده پر خون

هر کس ره ماتمی دگر زد

آن خورد دریغ بر جوانی ش

آن گفت ز طبع نکته زای اش

ز آن شور و شغب چو بازماندند

همخوابهٔ مرده را ز یاری

اظهار بزرگواری اش را

بر گردن و دوش جای کردند

در هر گامی که می نهادند

در هر قدمی که می بریدند

از دجلهٔ چشمشان به هر میل

آهسته همی زدند گامی

چون نغمهٔ درد و غم سرایان

خونابهٔ غم کشیدگان اش

چاک افکندند در دل خاک

و آن دم که شدند مهربانان

هر یک به مقام خویشتن باز

در ریخت ز دشت و در دد و دام

در پرتو آن مزار پر نور

آری، عاشق که پاکبازست،

قلبی ببرد ز جان قلاب

مجنون که به خاک در، نهان شد

هر کس ز غمی فتاده در رنج

ز آن گنج کرم مراد خود یافت

روی همه، در حظیره اش بود

شد روضهٔ جان، حظیرهٔ او

آرند که صوفی ای صفا کیش

مجنون بر وی شد آشکارا

گفت: «ای شده از خرابی حال،

چون کرد اجل نبرد با تو،

گفتا: «به سرای عزت ام خواند

گفت: ای به بساط عشق گستاخ!

خوردی می ما ز جام لیلی،

بر من چو در عتاب بگشود

جامی! بنگر! کز آفرینش

از زخم ازل، شکسته جامی ست

در صاحب نام، کن نشان گم!

تا بازرهی ز هستی خویش

جایی برسی کز آن گذر نیست

با تو ز جهان بی نشانی