عجب اژدهایی ست کلک دو سر

کند اژدها بر در گنج، جای

شد آن اژدها، گنج در مشت تو

چه گوهر فشان اند این گنج و مار

زهی طبع تو اوستاد سخن!

سخن را که از رونق افتاده بود

تو دادی دگر باره این آبروی

که این مال و جاه ارچه جان پرورست،

ز من این هنر بس که جان کاستم

بر این نخل نظمی که پرورده ام

مصیقل شد آیینه سان سینه ام

زبان سوده شد زین سخن، خامه را

چه خوش گفت دانا که: «در خانه کس

همان به که در کوی دل ره کنیم

حیات ابد رشح کلک تو باد!