گلین خشت از طارم خم شکن!

به آن خشت، بر من در گفت و گوی!

ز تار وی ام بر زبان بند نه!

نشینم ز بیهوده گویی خموش

که گردد از او سفله، همت بلند،

که دولت زند قرعه بر نام من

که بر روی کار آرد آب ام ز رود،

فروبند از کوس شاهی م گوش!

فلک وار دور پیاپی بیار!

خلاصی ز آلایش گل دهد

به یک گوشمال آورش در خروش!

به دانا پیام سروش آورد

که از خم فتاده به دست سبوی،

درون فارغ از عیب جویی کنیم

وز آن پرده کن چشم عیبم فراز!

شوم بر سر عیب ها پرده پوش

به دل روزن هوشمندی گشای،

به آخرسفر، روی در ره شویم

شترهای ما را حدی ساز کن

شوند اندرین مرحله تیزگام

نه می، بلکه کبریت احمر بیار!

به نقد خرد رهنمایی کند

که کرد از دلم مرغ آرام، رم

ز ابریشم چنگ کن حلقه دام!

که شوید ز دل رنگ و بوی گزاف

به فرسنگ ها رخت بندد دروغ

بزن این نوا را در آهنگ راست!

بجز راست را رستگاری مباد!

که شب را نهد راز بر روی روز،

نماند ز ما هیچ مکری نهان

که می داند از نبض حال سقیم،

بدان، درد پنهان هر سینه ریش

که سازد مرا یک دم از من خلاص

به ارواح قدس ام کند متصل

که باشد خروشش پیام سروش

ازین دون نشیمن به عالی مقام

درین بیشه ام زور شیری دهد

به هم برزنم کار سود و زیان

که از رشتهٔ جان زهش برده تاب

به من چوی شکاری نفیری فکن!

ببخش از می لعل یکرنگی ام!

برونم برآور به رنگ درون!

ره صلح کن نوبت جنگ را!

شود صد مخالف موافق به هم

ده آن می! که در چشم میخوارگان

از او بد نماید بد و خوب، خوب

بزن بر رگ پیر خم گشته پشت!

رساند به گوش من آن سان که هست

که سوزد ز ما آنچه نید به کار

شود هر چه نی زر بود، سوخته

که از خرمن هستی ام باد وی،

گذارد پی مرغ جان، دانه را

که زیرک کند غافل گول را،

دهم جفت و طاق جهان را طلاق

به گوش حریفان رسان این سرود!

نباشد بجز دختر رز، مباح

که فیروزی آمد سرانجام عدل

که چندان بقا نیست در دور جور

که آرام جان بخشد و انس دل،

ز تشویق بی اعتدالی رهیم

که از روشنی دارد آیینه نام،

نماید خرد عیب ما را به ما

وز آن مو که بشکافتی، پرده باف!

چو خودبین حریفان به خود بنگریم

بنه بر کفم مایهٔ بیخودی!

که سر در نیارم به چرخ فلک

ز پژمردگی گوییا مرده ام

که بخشد ز دور سپهرم فراغ

سبک باش و جان گران تر بده!

چو به دادی، از به به بهتر درآی!

مکن! کین عجب جانفزا پرده ایست

که آن را ندانند جز اهل راز

به جام بلور تر انداخته،

بشوییم دست از نو آیندگان

رگ چنگ را زین نوا ده خراش!

هر آنکس که باقی به فانی فروخت

که صید طرب را کند ناو کی

ببندیم گوش از صفیر فریب

که بر رخش عشرت کند فارسی

کنیم از بیابان محنت، گذار

کزین موج زن بحر کشتی شکن،

وز این بیقراری م زاید قرار

وز آن پرده این دلکش آهنگ زن!

که زد افسر شاه را پشت پای!

که سازد سبک بار را بردبار

به عمر شتابان، درنگ آورد

ز کارش به انگشت بگشا گره!

نباشد جز آن کارها را گشاد

کنیم از میان قاصد و نامه طی،

گشاییم در بارگاه وصال

ببندیم بر خامه صوت صریر،

بسوزیم هم خامه، هم نامه را

به رندان لب تشنه انعام کن!

نخواهد جز آن از جهان با تو ماند

به هنجار نیکو و گفتار نیک

که این است آیین نیکان و بس

وز این می قدح را جگرگون کنیم

جگرخواری از می گساری به است

ز چنگ طرب تارها بردریم

ز چنگ طرب تار باید گسیخت

می گرم و روشن چو آتش بیار!

همه کلک و دفتر بر آتش نهیم

بلندی ده از زخمه آهنگ را!

همه گوش گردیم و دم در کشیم