زین پیش شاعران ِ ثنا خوان که چشم شان

در سعد و نحس ِ طالع و سیر ِ ستاره بود

بس نکته های نغز و سخن های پر نگار

گفتند در ستایش ِ این گنبد ِ کبود

اما زمین که بیش تر از هر چه در جهان

شایسته ی ستایش و تکریم آدمی ست

گمنام و ناشناخته و بی سپاس ماند

ای مادر ای زمین !

امروز این منم که ستایشگر ِ توام

از توست ریشه و رگ و خون و خروش ِ من

فرزند ِ حقگزار ِ تو و شاکر ِ توام

بس روزگار گشت و بهار و خزان گشت

تو ماندی و گشادگی ِ بی کرانه ات

طوفان ِ نوح هم نتوانست شعله کشت

از آتش ِ گداخته ی جاودانه ات

هر پهلوان به خاک رسیده ست گرده اش

غیر از تو ای زمین که در این صحنه ی ستیز

ماندی به جای خویش

پیوسته زورمند و گران سنگ و استوار

فرزند ِ بدسگالی اگر چون حرامیان

بر حرمت ِ تو تاخت

هرگز تهی نشد دلت از مهر ِ مادری

با جمله ناسپاسی ِ فرزند ِ بی شناخت

آری زمین ستایش و تکریم را سزاست

از اوست هر چه هست در این پهن بارگاه

پروردگان ِ دامن و گهواره ی وی اند

سهراب ِ پهلوان و سلیمان ِ پادشاه

ای بس که تازیانه ی خونین ِ برق و باد

پیچیده دردناک

بر گرده ی زمین

ای بس که سیل ِ کف به لب آورده ی عبوس

جوشیده سهمناک بر این خاک ِ سهمگین

زان گونه مرگ بار که پنداشتی ، دریغ

دیگر زمین همیشه تهی مانده از حیات

اما زمین همیشه همان گونه سخت پشت

بیرون کشیده تن

از زیر ِ هر بلا

و آغوش باز کرده به لبخند ِ آفتاب

زرین و پر سخاوت و سرسبز و دلگشا

بگذار چون زمین

من بگذرانم این شب ِ طوفان گرفته را

آنگه به نوش خند ِ گهربار ِ آفتاب

پیش ِ تو گسترم همه گنج ِ نهفته را