صبح می خندد و باغ از نفس ِ گرم ِ بهار

آسمان تافته در برکه و زین تابش ِ گرم

آفتاب از پس ِ البرز نهفته ست و ازو

صبح می آید ازین آتش ِ جوشنده به تاب

آه ، دیری ست که من مانده ام از خواب به دور

مانده در بسترم و هر نفس از تیشه ی فکر

چیست اندیشه ی من ؟ ... عشق ِ خیال آشوبی

می نماید به من ِ شیفته دل رخ به فریب

آنچه من دارم ازو ، هست خیالی که ز دور

همچو مهتاب که نتوانیش آورد به چنگ

می کنم جامه به تن ، می دوم از خانه برون

پی آن گم شده می گردم و می آیم باز

خواب می آید و در چشم نمی یابد راه :

نشنوم ناله ی خود را دگر از مستی ِ درد

چشم ها دوخته بر بستر ِ من سحر آمیز

آه از خویش تهی می شوم آرام آرام

... بانگ بر می زنم از شوق که " آنا ... آنا ... "

می شود باز دو دست ِ من و .... می افتد سست