بر سر ِ گوری که روزی بود آتشگاه ِ عشق ِ من

وز لهیب ِ آرزویی روشن و خوش تاب

شعله می افراشت

وینک از خاکستری پوشیده

کز وی جز خموشی چشم نتوان داشت

می چکئ اشک ِ نگاهم تلخ

می چکد اشک ِ نگاهم نیز در آن جام ِ زهرآگین

کز شرنگ ِ بوسه لبریزست

وز فسونی تازه می خواند مرا هر دم که :

" باز آ ، این چه پرهیزست ! "

وز نهیب ِ گور ِ سرد ِ چشم ِ او

کاندر آن هرگونه امّیدی فرو مرده ست

پای واپس می نهم

بی نیازی از بوسه ای پر شور

کز فریبی تازه می رقصد در آن لبخند

بی نیاز از خنده ای دلبند

کز فسونی تازه می جوشد در آن آواز

می چکد اشک ِ نگاهم باز

بر سر گوری که روزی بود آتشگاه ِ عشق ِ من

وینک از خاکستر ِ اندوه پوشیده ست

در میان ِ این خموش آباد ِ بی حاصل

در سکوت ِ چیره ی این شام ِ بی فرجام

می چکد اشک ِ نگاهم بر مزار ِ دل

می سراید قصه ی درد ِ مرا با سنگ ِ چشم ِ او

با غمی کاندر دلم زد چنگ

وز پلاس ِ هستی ام بگسیخت تار و پود

می روم ، می گویمش بدرود

وز نگاهی خسته و پژمرده ، چون مهتاب ِ پاییز ِ ملال انگیز

می گذارم بر مزار ِ آرزوهایم گلی ویران

یادگار ِ آن امید ِ گم شده ، آن عشق ِ یادآویز !