خسته و غمزده با زمزمه ای حزن آلود

شب فرو می خزد از بام ِ کبود

تازه بند آمده باران و نسیمی نمناک

می تراود ز دل ِ سرد ِ شبانگاه ِ خموش

شمع ِ افسرده ی ماه از پس ِ آن ابر ِ سیاه

گاه می خندد و می تابد از اندوهی سرد

خنده ای غمزده چون خنده ی درد

تابشی خسته و بی رنگ و تباه

چون نگاهی که در آن موج زند سایه ی مرگ

سوزناک از دل ِ ویران ِ درختان ِ خموش

می رسد گاه یکی نغمه ی آشفته به گوش

نغمه ای گم شده از سینه ی نایی موهوم

بانگی آواره و شوم

می کشد مرغ ِ شباهنگ خروش

می رود ابر و یکی سایه ی انبوه و سیاه

نرم و خاموش فرو می خزد از گوشه ی بام

آه ، دردی ست در آن اختر ِ لرزنده که گاه

کورسو می زند و می شود از دیده نهان

وز نهیب ِ نفس ِ تیره ی شام

می کشد مرغ ِ شباهنگ فغان

آه ای مرغ ِ شباهنگ خموش!

بس کن این بانگ و خروش

بشکن این ناله ی پرسوز و گداز

بشکن این ناله که آن مایه ی ناز

تازه رفته ست به خواب

آری ای مرغک ِ اندوه پرست

بس کن این شور و شتاب

بس کن این زمزمه ... او بیمارست .