نقش او در دل چه زیبا می نشست

آینه صد پاره شد در پای دوست

آینه درعشق بازی صادق است

سال ها آیینه بی تصویر ماند

مانده در کنج شبستان ناصبور

روزگارش چهره پوشید از غبار

شامگاهان با شفق خون می گریست

از گذار سایه های ابر ودود

ناگهان برقی زد آن چشم سیاه

گفت اینک وقت دیدارم رسید

آه ای آیینه این روز تو نیست

ای غریب افتاده ی برگشته روز

اشک ها خواهد هنوز از دیده ریخت

دیده بر هم نه کزین صبح نخست

بخت دیداری ندارد آینه

خواب می بیند که سر زد آفتاب

خوبرو آمد به آرایش نشست

چون گره بند شب از گیسو گشود

از بنا گوشش سحر بر می دمید

سینه اش آیینه دار مهر و ماه

جنبش چالاک بازو بی شتاب

سرمه سای چشم مستش دست ناز

دست گلگون بر لب چون غنچه برد

آینه حیران ز روی فرخش

آه، ای آیینه جان آیینه جان

خواب خوش دیدی، ولی آن زیب و فر

آخر از سیبی دلت خون می کنند

مایه ی درد است بیداری مرد

خفتگان را گر سبکباری خوش است

گرچه بیداری همه حیف است و کاش

هم به بیداری توانی پی سپرد

پر ز درد است آینه، پیداست این

هر طرف تا چشم می بیند شب است

آینه می گرید از بخت سیاه

در چنین شب های بی فریاد رس