در دل عشاق نیاز آفرین

عمر مرا جلوه دهد در شتاب

سایه زده نرگس غماز را

کرده پریشان دل دیوانه ها

که ش به تناسب نرسیده زیان

جامه ی مهتاب بر اندام بید

لطف تنش برده دل از پیرهن

گونه ی مس یافته آن سیم ناب

تافته از چاک گریبان او

بازو یا مرمر و عاج است این

زیر گلو آینه ی تابناک

چشمش آهو روش و شیر گیر

بر سر آن دامان در رقص و ناز

رخ چو دل سوختگان ساخته

از غزل سایه بود بی نیاز

شعر مجسم قد و بالای اوست

وین همه رعنایی و شیرین لبی

رفته پی دل به سر کوی یار

مانده در اندیشه ی دیدار او

فارغ ازین منتظر ناشکیب

فتنه به پا کرده ازین منظره

سر داده نغمه ی ای ماه را

آمده در رقص دل سنگ و چوب

چنگ در آن زلف دل آرا زده

تا بر گل ها ببرد ارمغان

پیش جمالش سپر انداخته

عشق در او طاقت فرسا شده

تا برد این نغمه به گوشش نسیم

آه چه غوغاست درین دو نگاه

سایه ی مژگان زده بر آفتاب

نغمه و آواز فراموش شده

رفته در اندیشه ی دور و دراز

گشت پریشان و هراسان دوید

لاله ی رویش ورق زرد شده

گفت رخش پاک کن ای مرحبا

چشم و چراغ و دل جان است این

تا نخورد غصه دل نازکش

دختر عاشق کش عاشق شدست