داشتم همدم روشن زایی

سوختن ها را آیینه ی من

همدم و همدل و همرازم بود

مستی خویش همی باخت چو من

نه فغان داشت و نه شیون داشت

خنده می کرد و به پا می استاد

شب تاریک مرا روشن داشت

به شکایت دهنی باز نکرد

که درین سوختن او تنها نیست

نیز پروانه ی او همره اوست

ره سپارند سوی ملک عدم

وآن دگر رفته، رها گشته ز بند

به امید که بسازم در سوز

خود که گرید چو تهی سازم جای

که خورد هیچ غم حال مرا

کیست جز سایه ی من همدم من

شکوه ها بود و شکایت ها بود

تب مگر داشت که هذیان می گفت

من شب دوش شنیدم، می گفت

ای به جان آمده از یار و دیار

که تنم کاست ازین کاستنت

ای گل تازه رخ زرد تو چیست

شاد ناگشته ز غم افسردی

زود آمد شب تار تو چرا

دل نپرداخته ناکام شدی

عاشقی نیست به بدنامی تو

فارغ از هر چه بلند و پست اند

با بد و نیک جهان می جوشند

هر کجا هست گلی می چینند

هر دمی دل به کسی می بازند

نه به ناکامی تو می میرند

که ندانست حلالی ز حرام

خسته و سوخته و افسرده

اول عمر و ز جان سیر شده

نیش ها خورده ازین کژدم ها

همه بر چشم تو سوزن گشتند

چون رسیدند به تو مار شدند

راستی را تو مگر عنقایی

روشنایی بشد و سایه ببرد

آه از بخت سیه کار من، آه