تن تو مطلع تابان روشنایی هاست

شگفت حادثه ای نادر ست معجزه طبع

نه تاب تن که برون می زند ز پیراهن

که این چراغ در آیینه ی تو روشن کرد؟

ز باغ روی تو صد سرخ گل چرا ندمد

مگر ز جان غزل آفریده اند تنت

نه چشم و دل که فرومانده در گریبانت

نگاه من ز میانت فرو نمی آید

حریف وسعت عشق تو سینه ی سایه ست