امی بس غم و شادی که پس پرده نهان است

دانی که رسیدن هنر گام زمان است

بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است

دریا شود آن رود که پیوسته روان است

بس تیر که در چله ی این کهنه کمان است

این دیده از آن روست که خونابه فشان است

بازیچه ی ایام دل آدمیان است

این دشت که پامال سواران خزان است

بینی که گل و سبزه کران تا به کران است

دردی ست درین سینه که همزاد جهان است

یارب چه قدر فاصله ی دست و زبان است

این صبر که من می کنم افشردن جان است

گنجی ست که اندر قدم راهروان است