بلندا سرما که گر غرق خونش

سرافراز باد آن درخت همایون

تناور درختی که هر چه ش ببری

پی آسمان زد همانا تبرزن

زمین واژگون شد از آن تا نبیند

بلی گوی عهدش بلا آزماید

ز چندی و چونی برون رفت و آخر

خوشا عشق فرزانه ی ما که ایدون

از آن خون که در چاه شب خورد بنگر

خم زلفش آن لعل می نماید

بهارا تو از خون او آب خوردی

سماعی است در بزم او قدیسان را

به مانند دریاست آن بی کرانه

نهنگی بباید که با وی بر آید