بیایید، بیایید که جان دل ما رفت

برین خاک بیفتید که آن آلاله فرو ریخت

درین غم بنشینید که غم خوار سفر کرد

دگر شمع میارید که این جمع پراکند

لب جام مبوسید که آن ساقی ما خفت

رخ حسن مجویید که آن آینه بشکست

نوای نی او بود که سوط غزلم داد

ازین چشمه منوشید که پر خون جگر گشت

سر راه نشستیم و نشستیم و شب افتاد

زهی سایه ی اقبال کزو بر سر ما بود