وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی

بزم تو مرا می طلبد، آمدم ای جان

تا در قفس بال و پر خویش اسیرست

با شوق سرانگشت تو لبریز نواهاست

عمری ست که ما منتظر باد صباییم

ای وای بر آن گوش که بس نغمه ی این نای

افسوس بر آن چشم که با پرتو صد شمع

آواز بلندی تو و کس نشنودت باز

در آینه بندان پریخانه ی چشمم

بینی که دری از تو به روی توگشایند

چون سایه مرا تنگ در آغوش گرفته ست