گفتم که مژده بخش دل خرم است این

گر چشم باغ گریه ی تاریک من ندید

پروانه بال و پر زد و در دام خوش خفت

باز این چه ابر بود که ما را فرو گرفت

ی دست برده در دل و دینم چه می کنی

آه از غمت که زخمه ی بی راه می زنی

یک دم نگاه کن که چه بر باد می دهی

گفتی که شعر سایه دگر رنگ غم گرفت