هزار عمر دگر باید انتظار کشید

سیاه کرد مرا آسمان بی خورشید

ببین کزین شب ظلمت جهان چه خواهد دید

که رفت در سر سودای صید مروارید

صفای اشک تو باد ای خراب گنج امید

بهای آن چه گرفت و به جای آن چه خرید

که زهر ریخت به جام کسان به جای نبید

که برق دشنه ی دشمن ندید و دست پلید

که این سپید سیه گشت و آن سیاه سپید

که جان ماست گروگان آن نوا و نوید

به جادویی نتوان کشت آتش جاوید

ببین که از شب عمرش سپیده ای ندمید