اولين نقطه اي که از مرکز کائنات گريخت

و بر خلاف محورش به چرخش در امد ، سر من بود !

من اولين قابله اي هستم که ناف شيري را بريده است

اولين اواز را من خواندم ، براي زني که در هراس سکوتُ سنگ ُ سکسه

تنها نارگيل شامم را قاپيد و برد

من اولين کسي هستم که از چشم زني ترسيده است

من ماگدالينم غول تماشا

کاشف دل و فندق و سنگ اتش زنه

سپهر را من ، نيلگون شناختم

چرا که همرنگ هوسهاي نامحدود من بود

خدا ،

کران بي کرانه ي شکوه پرستش من بود

و شيطان ،

اسطوره ي تنهايي انديشه هاي هولناک من

اولين دستي که خوشه ي اولين انگور را چيد

دست من بود

کفش ، ابتکار پر سه هاي من بود

و چتر ،

ابداع بي سامانيهاي من

هندسه شطرنج سکوت من بود

و رنگ

تعبير دلتنگيهايم

من اولين کسي هستم که ،

در دايره صداي پرنده اي بر سگرداني خود

خنديده است

من اولين سياه مست زمينم

هر چرخي که ميبينيد ،

بر محور شراره هاي شور عشق من ميچرخد

اه را من به دريا اموختم

من ماگدالينم !

پوشيده در پوست خرس

و معطر به چربي وال

سرم به بوته ي خشک گوني مانند است

با اين همه

هزار خورشيد و ماه و زمين را

يکجا در ان ميچرخانم

اولين اشک را من ريختم ،

بر جنازه ي زني

که قوطه در شير و خون

کنار نارگيلي مرده بود !

بي هراس سکوت ُ سنگ ُ سکسه ... !