دستش از گل، چشمش از خورشید سنگین، خواهد آمد

از تبار دلستانِ لولیانِ بیستونی

با شگرد سامری را ساحری آموز نازش

با همان آنی، که پنداری خود از روز نخستین

بی گمان از آینه، جشن سرور آمیز حُسنش

عشق گاهی زندگی ساز است و گاهی زندگی سوز

ای دل من، سر مزن بر سینه این سان ناشکیبا

خواهد آمد، خواهد آمد، خواهد آمد، آه اگر اما نیاید