و چشم هایت شعر سیاه گویایی است

چو قله های مه آلود محو و رویایی است

که در کمال ظرافت کمال والایی است

کنون شکوه تو و بهت من تماشایی است

گشوده بال تر از مرغکان دریایی است

که خوابناک تر از عطرهای صحرایی است

که این بلیغ ترین مبحث شناسایی است

چنین که یاد تو زودآشنا و هرجایی است

که چون غریبی من مبهم و معمایی است

که دردناک ترین ساقه های تنهایی است