تاتو منظور منی شاکرم از بینایی

که شب تیره شود روز چو رخ بنمایی

شرمم آید که شکایت کنم از تنهایی

غیرتم گفت به چشمم که زهی هر جایی

که چو خورشید جهان گیر و جهان آرایی

همچو یاقوت نمودی فلک مینایی

مجمر و عود نه و عطر همی آسایی

بیش از ان است که گویم شکری میخایی

گوش بیهوش نداند که چه می فرمایی

ای دریغا که وفا می نکند گویایی

تازه شد در دل پیرم هوس بر نایی