آب حیوان است یا لب جان شیرین یا سخن

نه به بالایت نروید هیچسروی در چمن

از گریبان تا به دامن پاره کردی پیرهن

قطرهٔ شبنم سحر که بر سر برگ سمن

هم به چشم خویشتن بین آب روی خویشتن

عشق با چین سر زلف تو باید باختن

ای هزاران جان سر زلف تو را در هر شکن

هم ادب نبود که گویم آفتاب انجمن

چشمهٔ خورشید باید شمع رویت را لگن

سایه یی افکند فارغ شد ز سرو و نارون