پور تازه شود حبات ما چون بگشاید او دهن

از نفسش مشام ما نافه مشک میشود

گر به چمن در آید او یاد نیاورد کسی

باد غبار کوی او برد سحر به بوستان

زان عرقی که می کند شرم ز عارضش روان

باد چو بوی زلف او داد به خاک کوی او

جان به لب تو داده ام پیش تو سر نهاده ام

جان من شکسته کی در نظر آوری تو چون