که مبادا که برد برگ گلی باد نسیم

مجلس آن نیست که در خواب رود چشم ندیم

هیچ وقتی به گلستان نگذشتی از بیم

مرغ را نغمه عشاق که کردی تعلیم

طالب صحبت بار است نه جنات نعیم

بی تو آسایش فردوس عذابی ست الیم

نه من آورده ام این شیوه که رسمی ست قدیم

دهد انصاف و کند مسأله با ما تسلیم

به سرانگشت نبی صورت مه را به دو نیم

ظاهر آن است که کمتر شنود پند حکیم

بر سر کوی تو چون خاک همام است مقیم