کجا روم که کمند تو می کشد بازم

چه می کنم به هوای دگر که مرغ توام

کبوتری که ز شهر تو نامه بی آرد

همی کشم سر خود سال و ماه بر گردن

اگرچه بی غم عشقت نبوده ام نفسی

شبی حدیث تو را با صبا همی گفتم

گشاد راز مرا وین سخن برون افتاد

دریغ نام تو باشد به هر زبان ورنه

همام در نظر دشمنان همین گوید