چون سر زلف تو برعارض زیبا دیدم

در بهشت رخ تو بر طرف آب حیات

همه به روی تو چه ماند که به جای کلفش

گفت روی تو به خورشید که هرگز دیدی

به سر زلف تو کردم نظر از هر مویش

دل خود را ز میان همه می جستم باز

گفتمش کار تو با سلسله چون است ای دل

چون در ان زلف چو زنجیر بیا بم راهی

سخن خال و لبت چون به زبان آوردم

لب لعلت قدم خواجه نمی یارم گفت

گر به سوی تو بود میل افاضل چه عجب

از نعم گفتن تو سایل انعامت را