تا بر آید بامداد از شرق کویت آفتاب

کز شعاع آن نیارد چشمهٔ خورشید تاب

دست غیرت بست بر رویت هم از رویت نقاب

گشت از اقبال رویت هندویی مالک رقاب

جز به روز روی تو بیرون نیامد از حجاب

عقل می گوید خیال است این مگر بینی به خواب

باده مستان را فریبی می نماید چون سراب

می نماید قطرهها چون بر رخخوبان گلاب

در دهان غنچه از ذوق لبت می آید آب

هم نگفتی این سخن گر عمر ننمودی شتاب