ای دوای درون خسته دلان

مرهمی لطف کن، که خسته دلم

گر چه من سر به سر گنه کردم

تو درین نامهٔ سیاه مبین

من خود از کرده های خود خجلم

با وجود گناه کاری ها

زانکه بر توست اعتماد همه

تو کریمی و بی نوای توام

نی گدایی که این و آن خواهم

بلکه باشد گدایی ام دردی

تا به راهت ز اهل درد شوم

چون به خاک اوفتم به صد خواری

گرچه در خورد آتشم چون شرر

من نگویم که لطف و احسان کن

عاقبت بگسلد چو بند از بند