هستی و بوده ای و خواهی بود

همه هیچند، هرچه هست تویی

یا وجود قدیم لم یزل تویی

نی ابد واقف از نهایت تو

همه بر سر وحدت تو گواه

سخن ناشنیده می دانی

بهر یک دانه در زمین بوسی

سوی ما روی تست از همه رو

پا ز سر کرده ایم در ره تو

رفته گردی ز درگهت بالا

قبله راهی به سوی خانهٔ تو

آب و آتش به هم درآمیزی

مهر و مه را جهان فروز کنی

داغ ها دارد از غمت شب و روز

غرق دریای اضطراب شده

گشت در پای بندگان تو پست

از تو بار دلش گران سنگست

خاک را از تو روی گردآلود

آب از گریه پای در گل ماند

سر به سر طالب رضای تو اند

تو محیطی و آن موجست

بحر اگر نیست موج خود عدمست

بی ثباتست همچو نقش بر آب

گه ز باد هوا شود در هم

کشتی افکنده ام درین گرداب

همچو نوحش بر اوج گردون بر

از تو غیر از کرم نمی شاید

چون تو را بحر لطف هست چه باک؟