منم، چون غنچه، در خوناب زان گل برگ تر پنهان

تماشای رخش، در دیده خوابی بود، پنداری

طبیبا، داغهای سینه را صد بار مرهم نه

خط سبزی که خواهد رست از آن لب چیست میدانی؟

مگو: تا زنده باشی عشق را از خلق پنهان کن

نه تنها آشکارا داغ عشقت سوخت جان من

هلالی را چه سود از عشق پنهان داشتن در دل؟