ای ماه من و شاه سپاه همه خوبان

آنجا که تو بر مسند عزت بنشینی

از حسرت آن چشم، که بی سرمه سیاهست

سویم نظری کن، که بسی خوب تر افتد

خوبان، چو سراسر همه در راه تو خاکند

تیغ از کف خوبان گنهی نیست وگر هست

پرسید که: آن زهره جبین کیست، هلالی