چنان آهی کشم از دل، که آتش در جهان افتد

که آنجا کشته گردم، تا سرم بر آستان افتد

کنون ترسم که نقصان در بنای آسمان افتد

که از چشمت نگاهی جانب این ناتوان افتد

چنین باشد، بلی، چون چشم سگ بر استخوان افتد

که پیش از هر سخن افسانه او در میان افتد