بلبل گویای این باغ آذر از دور سپهر

ناگهان دم درکشید از بذلهٔ دلکش دریغ

دامن صحبت کشید از چنگ اهل دل فسوس

صبح او گردید شام از گردش انجم فغان

رشتهٔ آمال ما زان در فاخر بس دراز

کرد تنها عزم ره وز دوستان کس را نبرد

راز دل ناگفته چشم از محرمان پوشید و رفت

چرخ روبه باز کردش طعمهٔ گرگ اجل

یوسف افتاد ار به چاه آخر ز چاه آمد برون

چون سوی جنت به پرواز آمد اندر ماتمش

کلک هاتف از پی تاریخ سال رحلتش