رفت از دار جهان فخر زمان شهبازخان

خیمهٔ اجلال بیرون زد به صوب لامکان

در زمین ناگاه پنهان شد ز دور آسمان

در بهار زندگی افتاد از باد خزان

سوخت برگش از سموم مرگ و شاخش ناگهان

دست او پیوسته چون ابر بهاری در فشان

گاهی از تیغ و سنان و گاهی از کلک و بنان

رفت در خاک نجف و ز هر غمش آسوده جان

ماتمش خاکستر غم ریخت بر فرق جهان

شد به کیوان ناله و فریاد از پیر و جوان

مرغ روح لامکان سیرش به گلزار جنان

گفت شد سوی جنان شهباز طوبی آشیان