حبذا شهری که سالار است در وی سروری

شهری آبش جانفزا ملکی هوایش دلگشا

شهری از قصر جنان و باغ جنت نسخه ای

روضهٔ خاکش عبیر و روح پرور روضه ای

چیست دانی نام آن شهر و کدام آن شهریار

نام آن شهر است قم فخرالبلاد ام القری

دختری کش دایه دوران نیابد همسری

دختری کاباء و اجداد گرامش یک به یک

بنت شاه اولیا موسی ابن جعفر فاطمه

ماه بطحا زهرهٔ یثرب چراغ قم که دوخت

شهریار آن ولایت والی آن مملکت

خان داراشان جم فرمان کی دربان حسین

آن که اوج قدر را بختش فروزان کوکبی است

آن که بهر تارک و بالای او پرداخته است

بر عروس دولتش مشاطهٔ بخت بلند

دایهٔ گردون پیر آمد شد بسیار کرد

افسرش بر فرق فر ایزدی بس گو مباش

از خم انعام و مینای نوالش بهره داشت

این که نامش چرخ ازرق کرده اند از مطبخش

تا زند بر دیدهٔ اعدای او هر صبح مهر

از کمالاتش که نتوان حصر جستم شمه ای

خود به تنها بشکند هر لشکری را گرچه هست

امن را تا پاسبان عدل او بیدار کرد

شهر قم کز تندی باد حوادث دیده بود

در همه این شهر دیدم بارها بر پا نمود

از قدوم او در دولت به رویش باز شد

شد به سعی او چنان آباد کاهل آن دیار

پیش ازین گر هر ده ویران به حالش می گریست

کرد بر پا بس اساس نو در آن شهر کهن

لوحش الله چون حصار آسمان ذات البروج

شوخ چشمان فلک شب ها پی نظاره اش

بارهٔ چون سد اسکندر به گرد قم کشید

عقل چون دید از پی تاریخ این حصن حصین

ای بر خورشید رایت مهر گردون ذره ای

با کف دریا نوالت هفت دریا قطره ای

حال زار من چه پرسی این نه بس کز روی تو

بوی دود عنبرین من گواه من که چرخ

روزها بیداد و شب ها غمزه از بس دیده ام

گر ستودم حسن اخلاق تو را دانی که نیست

قمری و بلبل که مدح سرو و وصف گل کنند

خلق نیکو هر کجا هست آن درخت خرم است

طبع من بحری است پهناور که ریزد بر کنار

کی رهین کس شود دریا که گر گیرد ز ابر

شادباش و شاد زی کین بزم و این آرامگاه

من به نیروی تو در میدان نظم آویختم

هم به امداد نسیم لطفت آمد بر کنار

راستی نندیشم از تیغ زبان کس که هست

من که نظمم معجز فصل الخطاب احمدی است

ریسمانی چند اگر جنبد به افسون ناورد

هان و هان هاتف چه گوئی چیستی و کیستی

لب فروبند و زبان درکش ره ایجاز گیر

تا گذارد گردش ایام و بیزد دور چرخ

دوستانت را کلاهی بر سر از عز و شرف