دارم از آسمان زنگاری

با من اکنون فلک در آن حد است

که به او جان دهم به آسانی

گفتم از جور چرخ ناهموار

نرم شد استخوانم و نکشید

گفتم ار بخت خفته خواهد رفت

صور دوم بلند گشت و نکرد

دوش چون رو نهاد خسرو زنگ

شب چنان تیره شد که وام گرفت

سوی خلوت سرای طبع شدم

دیدم آن خانه را ز ویرانی

غم در آنجا مجاور و شادی

نوعروسان بکر افکارم

غیرت گلرخان یغمایی

در زوایای آن نشسته غمین

کرده اندر دهان ضواحکشان

غمزه شان را نه شوق خونریزی

زلف مشکینشان برافشانده

سر و برشان ز گردش ایام

همه خندان به طنز گفتندم

چه فتادت که نام ما نبری

شکر کز دام عشق آزادی

نیست گر نغز دلبری که در آن

ور کریمی نه سربلند و جواد

خود ز ارباب طبع و فضل و هنر

که به او تا جمال بنمائی

سرد هنگامه ای که یوسف را

گفتم ای شاهدان گل رخسار

نیست ز اهل هنر کسی کامروز

جز صباحی که در سخن او راست

چاکر اوست جان خاقانی

به گهر ز انوری بود انور

نیست موسی و معجز قلمش

نیست عیسی و گشته از نفسش

سخنش دارویی که می بخشد

ای به خلق لطیف وخوی جمیل

از زبان و دل تو گوهرناب

بحر عمان و ابر نیسانند

ابلق سرکش سخن داده

لب گشودی زدند عطاران

باد هر جا برد ز کوی تو خاک

آفرین بر بنان و خامهٔ تو

چار انگشت نی تعالی الله

در یکی لحظه بر یکی صفحه

ای وفاپیشه یار دیرینه

گر ز گردون شکایتی کردم

نه ز کم ظرفی است و کم تابی

در حق هاتف این گمان نبری

خون دل می چکد ازین نامه

کرده جا بر دلم چو مرکز تنگ

درد و داغی کزوست بر دل من

یکی از دردهای من این است

داده شغل طبابت و زین کار

من که عار آیدم ز جالینوس

فلک انباز کرده ناچارم

رسد از طعنشان به من گاهی

اف بر آن سرزمین که طعنه زند

من و این شغل دون و آن شرکا

چیست سودم ازین عمل دانی

در مرض خواجگان ز من خواهند

صد ره از غصه من شوم بیمار

چون شفا یافت به که باز او را

که گمان داشت کز تنزل دهر

هم ز بیطارش نباشد سود

تا زند خنده برق نیسانی

دوستانت به خنده و شادی